Imos á Romaría ??

Galicia é sen dúbida unha terra de verbenas e festas. Non hai parroquia nin aldea que celebre cada ano unha ou dúas festas na honra ó seu Santo Patrón, nas que nunca faltan as orquestras, foguetes e a boa comida en compañía de familiares e amigos. E agora que xa estamos en plena tempada de festexos paréceme unha boa idea escribir un novo post facendo unha breve reflexión sobre o tema, usando como recurso as historias que os maiores gardan na súa memoria.

Pero crees que as festas foron sempre como hoxe as coñecemos?, pregunta os teus maiores e veras as diferenzas. Iso sí, despois de ler este post para saber un pouco do conto!.

Conversando cos maiores da familia ou veciños máis vellos do lugar, eles empezan a recordar eses bos momentos sempre cheos de anécdotas compartidas entre irmáns, amigos e veciños. Eu sempre o paso moi ben escoitando estes contos e historias que me soan tan lonxanas e imaxino as persoas protagonistas, hoxe xa maiores, nesas festas, bailando e divertíndose cando eran mozos.

Daquela as romarías eran outra historia!. Todos coñecían perfectamente o calendario de festas que coincidia co santoral, e agardaban con ansia o día que algunha se acercaba. Dende ben cedo comezaban os preparativos. O primeiro era aliarse con veciños percorrendo as casas para poñerse de acordo, naquelas aldeas ateigadas de xentes, o normal era facer forza común para poder ir e apoiarse, xa que o seguinte paso era conseguir o permiso dos pais, cosa nada fácil!, e ademais tiñan que contar cunha “carabina”, unha persoa maior e de “respeto” que os acompañase, sobre todo no caso das mozas.

Conseguir o permiso dos pais non era tarefa doada, sobre todo cando se trataba de romarías a media semana. O traballo no rural era duro e sempre hai algo que facer, o primeiro eran as labores, ó contrario que hoxe, a maioría dos traballos facíanse de forma manual e toda a familia arrimaba o ombreiro. Por iso, moitas veces o pai poñía como condición rematar algún traballo, que a priori semellaba imposible, como sachar a leira do millo na maña, a ver si así os rapaces desistían de ir á festa. Pero as ganas de troula eran moitas e a recompensa ben valía o esforzo.

Á tardiña todos tiñan as labores rematadas e listos para saír a divertirse, arregladiños  ca roupa dos domingos. As mozas, levaban muda de zapatos, uns ben cómodos para facer o camiño e outros, os de moda con tacón de agulla ben altos, para lucir na festa. Que daquela á festa íase andando por camiños e carreiros, sen coches nin carreteras, non había doutra que ir a pé. Ademáis esto facía que se limitase o radio de acción ás parroquias veciñas e máis próximas, evitando facer demasiados kilómetros de ida e volta.

Dende que o grupo se reunía para saír cara o lugar da festa xa comezaba a diversión. Todo eran risas e chanzas polo treito ata chegar ó lugar. Xa no “torreiro” da festa, comezaba o baile. Os mozos, tímidos ó comezo, ían escollendo parella de baile entre as mozas. Eran eles quenes levaban a iniciativa. Pero coidado, porque se te vían bailando máis de dúas pezas co mesmo xa cho colocaban como mozo de forma oficial.

As romarías comezaban con día e remataban tamén cedo, arredor da media noite os grupos partían de volta as súas aldeas e casas. Pero a festa non remataba, de camiño seguían as risas, a diversión e os chismes de posibles novas parellas nacidas nesa festa, algunhas rematarían en matrimonio.

Hoxe os tempos son outros e as cousas cambiaron moito. As parroquias compiten por ver cal é a que trae a mellor orquestra e xunta máis xente. Os asistentes miramos de brazos cruzados cara un escenario no que ten lugar un espectáculo que nos atorda co ruído e as luces. Os máis novos xa non saben bailar “o agarrado” e pasan a noite sacándose fotos que subir ó instagram e en grupos de “botellón”.

Cando escoito aos meus maiores falando esas historias de xuventude, das romarías ou das tardes tocando a pandeireta e cantando xunto aos veciños da aldea, non podo evitar pensar que viviron unha época ben bonita e divertida, cunha maneira de coñecerse e relacionarse máis sa e moi diferente á que nos tocou a nós.

Incluso, a veces, sinto unha certa envexa.